Trajectbegeleiding
De vertrouwde gang van zaken wanneer je in therapie gaat, is uiteraard… je neemt contact op met een therapeut. Indien de agenda dit toelaat, wordt een afspraak gemaakt. Bij de ontmoeting moet duidelijk worden of er ‘een klik’ is. Zo ja, dan kan er samen aan de slag gegaan worden.
De trajectbegeleiding die ik voorstel biedt m.i. bijkomende mogelijkheden. We maken kennis (doorgaans twee gesprekken), en komen samen tot een eerste begrip van waar je tegenaan loopt. We bekijken welke thema’s uitdieping vragen in ons gezamenlijk werk, maar we overwegen ook samen welke van mijn collega’s met hun werkwijzen door hun heel andere benaderingen verrijkend voor ons werk en voor jouw traject kunnen zijn.
Als/wanneer een collega ruimte in zijn agenda heeft, verwijs ik je door, en bezorg ik hem/haar een korte beschrijving van het waarom van de verwijzing.
Wij plannen intussen verdere afspraken met wat langere tussenpauzes: we zetten dan ons werk verder, én bespreken of en hoe je werk met een collega naar wie ik je verwees helpend was. Ook van de collega in kwestie vraag ik enige feedback.
Enkel als en zolang als dit voor jou een meerwaarde is, blijft ons werk ‘de ruggengraat’ van je traject, terwijl we aanvullend beroep kunnen blijven doen op bedoelde andere benaderingen. Ons traject kan uiteraard stoppen als een bepaalde benadering zo goed bij je hulpvraag aansluit dat je voelt dat het goed is om dat pad verder te bewandelen.
Ik geef een simpel voorbeeld: een cliënte wil in begeleiding komen, omdat ze naar eigen zeggen ‘heel erg in haar hoofd zit’. Ze doelt hier blijkbaar vooral mee op haar zeer dwingende gedachten dat mensen gevaarlijk en onbetrouwbaar zijn. Daardoor lukt het haar niet om een goeie relatie aan te gaan, iets waar ze nochtans heel erg naar verlangt. Dat laatste is de belangrijkste reden waarom ze therapie wil.
In de therapie gebeurt iets vergelijkbaars: de gesprekken blijven voorzichtig, en te veel ‘hoofdwerk’, om verschil te kunnen maken. We bespreken dit. Zij herkent het. Ik breng in dat massage misschien kan helpen: het kan haar meer het lichaam leren ‘voelen’ (minder in het hoofd), en misschien komt ze er via die weg makkelijker toe om zich te ontspannen bij een veilige andere. Ze gaat hierop in.
Bij een volgend gesprek, na enkele massagesessies, bekijk ik met haar of die benadering helpt, wat ze – eerst nog voorzichtig – bevestigt. Dit lijkt te helpen, in die zin dat onze gesprekken levendiger, meer doorvoeld, worden, en daardoor betekenisvoller voor haar.